Vooral de productionele talenten van Joe Henry staan de laatste tijd op de voorgrond. Hij bezit werkelijk de gave om een relatief eenvoudige compositie om te bouwen tot een avontuurlijk en zeer smaakvol geheel. Wat hij van Ramblin’ Jack Elliott’s cd A Stranger Here heeft gemaakt getuigd van eenzame klasse, en ook Allen Toussaint’s The Bright Mississippi krijgt deze tijdloze behandeling. Veel intensiteit vind je terug op die platen, want hen alleen om die reden ver boven de middenmoot uittilt. Henry herkent de diepere dimensie van de traditionele muziek, en weet deze op zeer respectabele manier om te zetten naar eigentijdse waarden. Zijn country geïnfecteerde dagen liggen alweer ruim achter hem, zijn reikwijdte heeft hem gebracht naar hogere sferen, waardoor de blues, soul, en folk geen geheimen voor hem lijken te bezitten. Zoals blijkt uit Over My Shoulder staat de man ook open voor een aangenaam stuk traditionele jazz. Blood from Stars is uitzinnig veelzijdig, maar biedt desondanks een gecoördineerde eenheid. Geen Cd die zwalkt van een overdaad aan stijlvormen. Joe Henry is een vakman pure sang! Het nummer Bellwether halverwege deze cd is werkelijk meesterlijk, zoals Henry een piano en trompet naar voren mixt in een song met een aan New Orleans verwante setting. Aan inspiratie geen gebrek.

Joe Henry is allerminst een artiest die zich laat vangen in een specifieke hoek, de man rijpt met de jaren, en al zijn ervaringen worden omgezet in daden. Niet omdat Tom Waits toevallig op hetzelfde label zit, maar een verwantschap met Joe Henry is duidelijk aanwezig. Beslist niet qua stemgeluid, maar wel als een artiest die zich voordurend vernieuwd – los van commerciële consequenties, en zich terdege bewust is van zijn traditionele achtergrond. Serieuze artiesten dus, maar behept met een ongekend vakmanschap. Evenals Waits eerste albums vindt er een prettige vrijage met de klassieke jazz plaats. Qua thema’s vind je dezelfde duisternis als beide voorgangers: Civilians en Tiny Voices. Sinds Shuffletown (mijn eerste kennismaking met Joe Henry) is zijn stemgeluid weinig veranderd. Persoonlijk geniet ik van deze voordracht, maar kan mij voorstellen dat dit niet voor iedereen geldt. Bij eerste beluistering van Blood From Stars sloeg niet meteen de vonk in de pan, maar meerdere malen aandacht heeft daar zondermeer verandering in gebracht. Joe Henry is een artiest van formaat, en dat blijkt andermaal uit deze CD die waarschijnlijk als een van zijn beste de geschiedenis in zal gaan. 2009 is het jaar van Joe Henry, weinig wat daar verandering in gaat brengen.